چرا جمکران پایگاه مهدویت شده وهمچنین شیعیان نامه به حضرت نوشته و در چاه عریضه می ریزند؟

برخلاف آنچه بعضى از ناآگاهان مى پندارند استناد بناى این مسجد به امر حضرت صاحب الامر (ارواحنا فداه ) مربوط به یک «خواب» نیست ، بلکه بیان دستور صریحى در حالت بیدارى است .

مرد صالح و پاک و با ایمانى به نام «حسن بن مثله» جمکرانى مى گوید: در شب 17 ماه مبارک رمضان سال 373 هـ . ق (بیش از یک هزار سال قبل) نصف شب بود، جمعى به در خانه من آمدند و مرا از خواب بیدار کردند و گفتند: «اجب الامام المهدى صاحب الزمان(علیه السلام) فانه یدعوک; دعوت امامت حضرت مهدى(علیه السلام) را اجابت کن تو را خوانده است».

او مى گوید: به خدمت حضرت رسیدم و اشاره به قطعه زمینى کردند و فرمودند: این مال ماست و مسجدى در آن بساز. سپس فرمود: به مردم بگو این مکان را گرامى بدارند و به آن توجه کنند.

آنگاه دستور دادند چهار رکعت نماز در آن بخوانند. دو رکعت نماز تحیت مسجد (با آداب مخصوص) و دو رکعت نماز که همان نماز معروف امام زمان(علیه السلام)(با آداب مخصوص آن) و در پایان این جمله را فرمودند: «فمن صلاهما فکانما صلى فى البیت العتیق; کسى که این دو نماز را بجا آورد مثل این است که در کعبه معظمه بجا آورده است».

این حدیث از کتاب «تاریخ قم» از کتاب «مونس الحزین فى معرفة الحق والیقین» که از تألیفات مرحوم صدوق است، نقل شده است که متن فارسى یا عربى آن (مطابق نقل صاحب الذریعة در دست بسیارى از بزرگان بوده است).

و اینکه بعضى مى گویند کتابى به نام «مونس الحزین» در ضمن کتب مرحوم صدوق یا فلان عالم بزرگ دیگر ذکر نشده، هیچ مشکلى ایجاد نمى کند، زیرا هیچ کس از مورخان نگفته اند کتابهاى مرحوم صدوق منحصراً فلان کتابها هستند.

بنابراین هنگامى که عالم بزرگى از معاصران صدوق (یعنى نویسنده تاریخ قم) این کتاب را به صدوق نسبت مى دهد، باید بپذیریم. این حدیث مشمول احادیث من بلغ است که در منابع معروف شیعه و اهل سنت آمده، و بزرگان فقها آن را پذیرفته اند.

از روایتی كه در مورد نوشتن حاجت خود در نامه و انداختن آن به قبر یكی از ائمه(ع) و یا به چاه یا به جوی آب نقل شده و چگونگی آن در منتهی الأمال مرحوم شیخ عباس قمی آمده،{1} استفاده میشود كه نامه حاجت توسط یكی از نواب خاص امام زمان(ع) ، «عثمان بن سعید، محمد بن عثمان، حسین بن روح و علی بن محمد سمری» به دست حضرت میرسد. 
باید توجه داشت لازم نیست نامة حاجت به دست امام عصر(ع) برسد. مهم اصل، ارتباط با حضرت است كه به راه های مختلف می تواند صورت گیرد و نوشتن نامه و درخواست حاجت از امام زمان(عج) یكی از راه های ارتباط با حضرتاست و ارتباط با آن وجود مقدس و استغاثه به آن جناب و درخواست حل مشكلات از بقیه الله الأعظم حضرت ولی عصر(ع) یكی از وظایف شیعیان در زمان غیبت كبری است. همین كه انسان به وسیلة دعا یا نامه با حضرت ارتباط برقرار كرد، حضرت آگاه میگردد، زیرا امامان دارای علم لدنی هستند و اگر بخواهند، از افكار و خواست های باطنی انسان آگاهمیشوند. امام صادق(ع) فرمود: هرگاه امام بخواهد چیزی را بداند، خداوند آن را به وی اعلام میكند.{2}

پس كسی كه نامه حاجت نوشت، امام زمان(ع) آگاه میشود و لازم نیست نامه به دست حضرت برسد، بلكه مقصود جلب توجه هرچه بیشتر امام زمان (ع) است كه شخص را واداشتهقلمی بردارد و برای امام درد دل و حاجتی بنویسد.
1- شیخ عباس قمی، منتهی الآمال، ص 491 و 492

2- اصول كافی، ج 1، ص 383